Zomaar een ontmoeting

Gezicht in de zon, naar mensen kijken vanaf een terras…..even bijkomen na hele drukke/intense periode. Tijd om even na te denken over wat er allemaal gebeurd is.

Naast mij komt een dame zitten, zij is ook alleen. Ze ziet er goed uit, 65+, vriendelijk gezicht. We zitten aan hetzelfde kleine tafeltje, het is druk op het plein. Er is markt en de zon schijnt. Allebei bestellen we koffie “nee,we horen niet bij elkaar”!

Het blijft even stil maar eenmaal aan onze koffie met klein glaasje slagroom komen we toch aan de praat en raken we uiteindelijk niet uitgepraat.

Ik luister, Zij verteld…. Over lang hard gewerkt te hebben, Over alleen zijn, geen man en/of kinderen, Over moeilijke tijden, groot verdriet om verlies van dierbare kennis aan alvleesklierkanker! Ik luister en denk terug aan afgelopen weken……..

Mijn gedachten zijn juist zo bij mijn laatste gezin waarbij kanker de familie als een bom was binnen gekomen. Amper 3 weken voor de uitgerekende datum van kraamvrouw kreeg haar vader onverwacht diagnose alvleesklierkanker! Gezonde actieve man van net 71 jaar, uitziend naar het moment dat zijn dochter zou gaan bevallen van haar eerste kindje was hij na wat klachten voor controle naar de huisarts gegaan…. Na bloed onderzoek het meest nare bericht wat je kan bedenken. Een traject ingaand van bezoeken aan specialisten in het ziekenhuis, wat kan er nog aan gedaan worden, kan er nog iets aan gedaan worden, hoelang heb ik nog ??? etc etc etc.

Dan is de kraamvrouw op dinsdag uitgerekend maar de bevalling laat nog even op zich wachten. De avond van woensdag zullen ze nooit vergeten. Opeens moeten zij in rap tempo naar het ziekenhuis in Brabant. Het gezwel is stuk gegaan en er word voor het leven van haar vader gevreesd……. Ze komen in een rollercoaster van emoties. Vader blijft gelukkig leven maar het is heel ernstig. Thuis word er nog overlegd met verloskundige of de bevalling wellicht in Brabant plaats kan vinden, dicht bij haar vader maar uiteindelijk blijven zij toch hier als in de nacht van vrijdag op zaterdag de bevalling begint. Na een lange bevalling die niet vordert word het een sectio in het ziekenhuis.

Gelukkig, heel erg gelukkig zijn zij met hun gezonde zoon en even zitten zij op een roze wolk en gaat het heel erg goed. Wat kleine zorgen ivm bilirubine vermoeden bij zoon, daardoor een dag langer in het ziekenhuis maar uiteindelijk op dinsdag naar huis.

Ik word op maandag gebeld, nog niet van plan om te gaan werken omdat het mijn omadag is en ik net van een gezellig maar erg druk familieweekend kom en aangezien ook bij mij de jaren gaan tellen en mijn lijf rust nodig heeft had ik bedacht om pas in de loop van de komende week mij beschikbaar te melden. Maar dan hoor ik dat het erg druk is in de kraam en dat het kraambureau graag wil dat ik naar het gezin ga.

Dus kom ik in beeld als het gezin net thuis is gekomen. Ik zie een stralend stel, enorm blij en dankbaar met hun zoon. Ik help hen op weg, een eerste kind is altijd spannend en alles is nieuw. En ook al voelt de kraamvrouw zich goed, ik adviseer haar om echt naar bed te gaan om te gaan rusten. Met elkaar gaan we naar boven, installeren we de kraamvrouw in bed, geven haar wat zij nodig heeft, praten we even over de afgelopen dagen, vertel ik kort het één en ander en ga dan samen met de trotse vader en baby naar beneden… dan kan de kraamvrouw even slapen.

Beneden gekomen praten de vader en ik over het grote verdriet en de zorg in de familie. Ondanks het grote verdriet hebben zij het even los kunnen laten en voelden zij zich erg gelukkig met hun grote wonder……

Opeens gaat de kamerdeur open en staat de kraamvrouw in de kamer. Tranen stromen over haar wangen, intens verdriet overvalt haar nu zij in haar eigen omgeving is. Het besef van de ernst vd ziekte van haar vader komt als een boemerang op haar af. Zou hij haar zoon, zijn kleinzoon nog kunnen zien?

Ik laat hen even samen met het verdriet, het is zo logisch, het is zo spannend en dan is het zo naar dat je door de omstandigheden van de keizersnee niet naar je vader toe kan gaan en je grote geluk aan hem kan laten zien.

Spannende dagen volgen en met elkaar bespreken we wat mogelijk is. Zoals het nu gaat, een goed drinkende baby aan de borst, al volop moedermelk zou het misschien mogelijk zijn om de eerstvolgende zondag naar het ziekenhuis te kunnen gaan. Het is een rit van ruim een uur dus niet zomaar naast de deur.

Rust en jezelf laten verzorgen zodat jij je elke dag steeds beter gaat voelen is mijn advies. Dat neemt zij met enige terughoudendheid (ze is een doener) ter harte en met dit advies zie ik haar met de dag opknappen. Maar ik zie ook zorg, grote zorg en naast intens geluk heel veel verdriet. Het ligt zo dicht bij elkaar. Als je zo gelukkig bent dan blijven ook de tranen van verdriet stromen. Ik zie een goed team, samen slaan zij zich er doorheen, vinden zij troost bij elkaar. Er is elke dag contact met vader in het ziekenhuis, de tijd is nijpend want het gaat niet goed met hem.

Ondertussen groeit de baby geweldig, gaat het met de kraamvrouw elke dag iets beter, zijn alle controle’s prima, is er regelmatig overleg met de verloskundige.

Dan is het zondag en gaat het gezin op pad……….

Na het bezoek zie ik een enorm opgelucht kraamgezin. Het zwaard van Damocles wat de hele week boven hen hing, lijkt nu weg. Ze hebben de tijd bij vader goed benut door te praten/ te delen/ te huilen maar vooral ook te genieten van het prachtige wonder wat hij nu eindelijk in zijn armen kan nemen. Het geboortekaartje staat trots naast hem op het nachtkastje en de afdeling leeft met het gezin mee.

Na nog twee dagen kramen neem ik op dinsdag afscheid van het gezin. Vol vertrouwen los latend, belovend dat we contact houden en heel veel sterkte toewensend.

Op woensdag heb ik een Moederdag uitje met mijn twee oudste dochters, donderdag is het Hemelvaartsdag maar voel ik mij niet oké. Het is erg druk geweest en mijn rug speelt al een poos op maar vandaag kan ik na beroerde nacht echt geen kant op. Pas op de plaats dus, thuis toch maar even de boel de boel gelaten en omdat bewegen de beste remedie is ga ik op vrijdag een stuk fietsen en wandelen. Bewonder ik een bijenkorf en zie prachtige vlinders in een vlindertuin.

Dan krijg ik verdrietig bericht dat de vader van kraamvrouw onverwacht snel is overleden. Zij zouden de volgende dag / zaterdag weer naar hem toe gaan maar hij is er niet meer. Of ik gelegenheid heb om hen te informeren over kolven. Meestal komt dat in de kraamweek aan de orde en oefenen we al maar omdat de borstvoeding zo goed ging, de kraamvrouw echt rust en herstel nodig had was het er niet van gekomen.

Op zaterdag word er een huurkolf bij de thuiszorg opgehaald en op zondagmiddag fiets ik naar het gezin. Ik ervaar verdriet maar ook berusting. Zo dankbaar dat het moment van samenzijn toch heeft kunnen plaatsvinden en dat er uiteindelijk geen lange lijdensweg is geweest kan ik niet anders zeggen dat ik enorm veel bewondering voor hen heb. Oh, ze gaan een hele zware verdrietige periode krijgen, maar ik zie een goed stel dat hier samen heel goed doorheen gaat komen. Voor het eerst word er gekolfd en ik zie de melk stromen! Al een fles vol, niet te geloven. Stil stuur ik een berichtje naar boven en zeg in mijn hart : ” Dank U Heer”. Het leven kan zo intens verdrietig zijn maar de omstandigheden maken toch dat ik naar een dankbaar gezin kan kijken.

Ik word hartelijk bedankt voor alle zorgen en extra tijd aan hen gegeven en we wensen elkaar het allerbeste en wederom heel veel sterkte toe.

Maandag is het weer mijn omadag, geniet ik van mijn 4 kleinkinderen, kijk ik naar hen en besef wat een geluk ik heb dat ik hen op mag zien groeien. Het is niet vanzelfsprekend.

Op dinsdag zit ik na een wandeling in een mooi stadje op een terras in de zon en heb ik zomaar een hele bijzondere ontmoeting! Ik voel mij bevoorrecht, Ik ben getrouwd, ben moeder van 4 prachtige kinderen, 4 prachtige schoonkinderen, 4 liefste kleinkinderen en ik heb het mooiste beroep.

Na een tweede kop koffie ga ik naar binnen om af te rekenen. “Ja, tafel 22, 2 koffie? Nee 4 koffie, ik betaal voor de dame die ik vandaag ontmoet heb. Doe haar als zij wil betalen de hartelijke groeten van Nicolette”.