Warm nest

De voordeur gaat open en ik kijk in een vriendelijk gezicht. Het is opa, stelt zich voor met Nico, “ik ben Nicolette”, er is gelijk een klik. Ik voel de warmte als ik de gang binnenstap. Vader en moeder zijn nog onderweg naar huis vanuit het ziekenhuis. Het is de 9e dag na de bevalling en al een hele geschiedenis achter de rug. Mij is de vraag gesteld om ondanks moeilijke start het gezin toch nog een paar bijzondere kraamdagen te geven. Bij 20 weken echo bleek er van alles aan de hand te zijn. Klompvoetjes maar ook andere beperkingen. Aan de eetkamertafel raak ik al in bijzonder gesprek met opa en oma, ik ervaar enorm veel liefde en bewogenheid. Als vader en moeder met week oude baby thuiskomen zie ik een prachtig ventje, tot aan de liezen in het gips, ik zie ook een handje met lichte spasme, ik zie een lief gezichtje met oogjes die mij niet aan kunnen kijken. Ik kijk naar oma die voor het eerst haar kleinzoon vasthoudt, ontroerd! Ik kijk naar de anderen en zie enorm veel liefde. En ik besef wat een bijzonder beroep ik heb. Dat ik hier mag zijn en zorg mag geven aan deze schatten van mensen. Een lief zusje van 2½ waarvan je nu al weet dat zij straks de ogen van haar broertje gaat zijn. Het grijpt mij aan vooral als ik ervaar hoe welkom dit kindje is. Na twee dagen nemen we afscheid, het voelt als een week zo intens zijn de dagen geweest. Ik krijg een prachtig geboortekaartje met een ontroerende tekst bovenaan het kaartje : “Nu is ons leven rijker, lieve…..(de naam van de baby). onderaan het kaartje ” vanwege …..’roerige start is kraambezoek helaas wat veel voor ons.” Ik weet dat het zwaar gaat worden, maar wat ik vooral weet is dat dit kindje in een warm nest geboren is.