Oorverdovende stilte

Normaal ben ik toch zeker een half uur onderweg om van huis naar deze plek toe te gaan, zeker op vrijdagmorgen tussen 8.00/8.30 uur, nu ben ik er in amper 20 minuten.

Ik bel aan, het is mijn 4e dag in het gezin. Kraamvader doet open : “kom eens naar buiten en hoor eens?” We horen NIETS, het is oorverdovend stil. Hartje Utrecht, tegen half 9, het is stil. Het is de eerste vrijdag na de Corona mededeling de zondag ervoor, waarin alles plotseling stil gelegd werd. Voor ons was en is het ook nog een zoeken naar wat wel en niet kan en mag in de kraamweek. Mogen opa’s en oma’s op bezoek komen? we weten het nog niet zo goed. We geven elkaar een elleboog ter begroeting of een vuist op ons hart. “Hallo” en “welkom”, nee we geven elkaar geen hand en houden afstand……….

Onderweg naar het gezin, rijdend over een stille normaal gesproken drukke weg denk ik aan de bizarre tijd waarin we beland zijn. Zo vaak heb ik de gedachten gehad dat de wereld eens even stil gezet zou moeten worden en net als in een kraamweek, we meer tijd voor bezinning zouden moeten krijgen. Ook in mijn eigen leven en gezin raast alles maar door, hebben we overvolle agenda’s en hoor ik niet anders dan : druk-druk-druk…. Nu, door een virus waar geen mens grip op lijkt te hebben is de wereld stil gezet en stap ik uit mijn auto middenin een oorverdovend stil Utrecht!

Paar weken later kraam ik voor de tweede keer bij lieve vrienden van onze derde dochter. Eerder heb er erover geschreven, anderhalf jaar hiervoor mocht ik bij de ontroerende bevalling zijn van hun eerste kind en werd ik een klein beetje bonus-oma. Nu was de bevalling ingeleid en met alleen de vader en dienstdoende artsen werd een prachtig ventje geboren. We zijn inmiddels een beetje meer geïnformeerd wat wel en niet mag in deze Corona-tijd. Posters met (k)Raamvisite worden op de ramen geplakt, en er worden duidelijke afspraken over lijfelijk contact etc gemaakt.

Ik mag en kan mijn werk gelukkig (met goede protocollen en voorzichtigheid in acht nemend) “normaal” uitvoeren, de hele dag na elke handeling handen wassen en desinfecteren of handschoenen dragen, maar normaal is het niet als haar 2 dierbare zusjes langskomen en hun nieuwe neefje niet vast kunnen houden. Sowieso spreken we af dat ik de baby niet vasthoudt bij raamvisite, ik vind dat te pijnlijk en met elkaar hebben we eigenlijk een hele leuke bijzondere tijd. Gelukkig werkt het weer geweldig mee, schijnt de zon volop en er kan vanachter het raam gecommuniceerd worden met elkaar.

Op dag drie zit opa met vriendin helemaal klaar achter het raam om het eerste badje mee te beleven. Ondertussen word ook Facetime aangezet en kan hij het nog dichterbij bewonderen dan tijdens normale kraamweek want de telefoon van de kraamvrouw word tussen badderende kraamvader en de boreling gehouden en vanachter het raam hoor ik de Ahhhhs en Ohhhhs van bewondering en meegenieten.

Op de voordeur prijkt een poster met (k)Raamvisite, in de achtertuin buiten zijn door zusjes slingers en ballonnen opgehangen, de voortuin is versierd en het raam prachtig beschilderd door de kraamvader….. Het is een bijzondere tijd maar wat ik vooral proef is heel veel geluk en liefde.

Wat ik deze week ervaar is dat de oorverdovende Corona stilte omgezet is in puur geluk en 100% genieten. Samen hebben we een geweldige week gehad, die energie gekost heeft omdat je toch steeds na moet denken hoe te handelen en op te lossen, maar met deze kanjers die zo inventief en liefdevol deze tijd ingegaan zijn werd het een groot FEEST.

Ontroering als we op de laatste dag afscheid nemen en ik het mooiste geschenk ooit krijg. Niet alleen dank en een prachtig boeket voor deze tijd maar ook een door haar 3 jaar geleden veel te jong overleden moeder zelf geboetseerd beeld van een moeder met kind. Ik hou het niet droog en pink samen met hen een traan weg en we laten even alle protocollen los en houden elkaar even heel stevig vast. De hele week hebben we gepast afstand kunnen houden en ging dat goed, maar nu gaat het “mis”. We hebben al zoveel meegemaakt met elkaar, ik was erbij toen zij ten huwelijk werd gevraagd, ik was op hun bruiloft waar haar lieve moeder nog helemaal gezond bij was, een jaar later ernstig ziek het leven los moest laten, was ik bij het intens verdrietige afscheid. Anderhalf later was ik erbij toen het eerste kind geboren werd, zij waren erbij toen er in ons gezin verdrietige momenten binnenslopen. Afgelopen tijd was een rollercoaster van emotionele gebeurtenissen maar nu waren er tranen van vreugde en dankbaarheid.

Eenmaal thuis vanuit een week van gezellige reuring is het weer wennen aan de oorverdovende stilte, maar dan kijk ik naar het prachtige beeld wat een ereplaats in de kamer heeft gekregen en weet even van deze stilte volop te genieten.