Sfeer van de Nacht

Het is begonnen. Met deze mededeling spring ik om 19.00uur in de auto op weg naar het ziekenhuis. De dagen vol spanning : in afwachting wat er gaat komen, gaan altijd weer voorbij. Ik zie uit naar een bijzonder bevalling, samen met vriendin verloskundige bij bekende van ons maakt het extra speciaal. We hebben er zin in.

Van 19.00 tot 20.00 uur van 7 naar 8 centimeter ontsluiting, dat is hoopvol…… Echter, de uren erna verstrijken maar de ontsluiting niet. Het blijft op 9 centimeter staan en daalt niet verder in. De poliklinische bevalling word rond 22.30 uur medisch, overgenomen door het ziekenhuis maar op verzoek blijven wij erbij. De al pittige weeën worden heftiger dankzij bij-stimulatie maar geen geklaag of paniek bij de aanstaande moeder. Moedig in haar eigen cocon vangt zij geweldig de weeën op, liefdevol bijgestaan door haar partner. Ik ben trots op hen, samen doen ze het geweldig. Maar de ontsluiting vordert niet. Mijn vriendin en ik kijken elkaar veelbetekenend aan, in ons achterhoofd weten wij al dat een ingreep niet uitgesloten is, het duurt te lang!

Om 2.30 word alles overgenomen. Medisch is nu echt medisch want een sectio is de volgende stap en dan houdt het voor ons echt op. VK gaat naar huis. We mogen wel op de kamer in het ziekenhuis blijven en afwachten maar je weet niet hoelang het gaat duren. Dus terwijl Verloskundige haar jas aantrekt zeg ik dat ik ook niet blijf, tenzij ik bij de sectio mag zijn (ik zeg dat met een grapje) De verpleegkundige van de afdeling (waar we de hele nacht al mee opgetrokken hebben) stelt voor dat ik meega! Dat is niet tegen dovemansoren gezegd dus even later loop ik het bed meesturend door de stille nachtelijke gangen van het ziekenhuis op weg naar de OK.

Samen met de a.s vader en verpleegkundige stappen we in onze steriele outfit, naast de zorg en teleurstelling is dit een geweldig moment. En ik besef dat ik een bevoorrecht mens ben. Met fototoestel in mijn hand stappen we het steriele gebied binnen. De a.s moeder ligt al helemaal klaar.

De sfeer is zo bijzonder, iedereen is rustig en de ingreep verloopt prachtig. Al heel snel zie ik een prachtig meisje geboren worden, even blauw maar al heel snel kleurt zij flink huilend bij. Fantastisch. Terwijl ik foto’s blijf maken voel ik tranen van ontroering en dankbaarheid achter mijn ogen. Nicolette : dit is weer een gebeurtenis met een gouden randje””. Waarom? Na uren/uren zo hard werken, na uren/uren hopen en bidden dat het moedige opvangen van de weeën tot een mooi resultaat zal lijden, als het maar niet vordert en je ziet de moeite en pijn bij de a.s moeder die je zo goed kent, die ik nog als tienermeisje in mijn groep meegemaakt hebt toen ik leiding was bij zomerkampen, en in de jaren erna op heb zien groeien tot de vrouw die zij nu is, als zij jouw vraagt om bij de bevalling en kraamtijd te zijn, als je weet dat zij nog maar heel kort geleden een verdrietig afscheid hebben mee moeten maken….Als je dan getuige bent van de geboorte van een prachtig nieuw leven en zelfs bij de sectio aanwezig mag zijn ? Dan is dit meer dan Goud!

Het gaat goed komen, dat weet ik zeker. Ik heb twee liefdevolle mensen gezien, een hardwerkend team samen. Dolgelukkig met het nieuwe Leven.

Terwijl het nog donker is verlaat ik het ziekenhuis, door de stille straten rijd ik naar huis, over de drempel stappend voel ik nog steeds de sfeer van de nacht. Meer dan bijzonder!