De weg even kwijt

Een wegwijzer : waar ben ik, waar kom ik vandaan, waar ga ik naartoe!

Het lijkt zo makkelijk, kijken op de borden en je weet de weg. Dat is ook wat je een ander gunt, even richting geven, dan loslaten en laten gaan. Helaas werkt het niet altijd zo.

Ik keek naar haar, kende haar geschiedenis omdat ik al eerder bij hen gekraamd had. Geen gemakkelijke bevalling, veel last van stuwing, later ook borstontstekingen en een wond die niet makkelijk genas. Geen gevoelens van verliefdheid naar je pasgeboren baby…..Helaas daarna een post-partum depressie. Daar kwam zij vandaan.

Nu zou zij het anders doen. Allereerst was er besloten om dit keer geen borstvoeding te geven, dat zou vast een hoop ellende besparen. Ten tweede had zij gehoord en gelezen dat een tweede bevalling altijd makkelijker zou gaan…….. Verder ging zij er blanco in want je weet nooit hoe het gaat. Een goede gedachten!

Was het eerste kindje 3 weken te vroeg, nu was zij al een week overtijd. Besloten om het gewoon te laten gebeuren en bij 41 weken begon de bevalling spontaan. Thuis werd al snel een ontsluiting van 5 cm geconstateerd en met die wetenschap gingen zij spoedig op weg naar het ziekenhuis. Daar aangekomen bleek de baby geen goede harttonen te hebben. Er was volledige ontsluiting en de bevalling moest dus snel. Er werd een knip gezet, de vacuümpomp werd op het hoofdje gezet en al heel snel werd het hoofdje geboren…… Echter, het schoudertje bleef haken en doordat ook de harttonen minder werden , het hoofdje al geboren was, moest er met man en macht geduwd worden. Gelukkig werd er een prachtig mannetje met kleine startproblemen maar snel herstel geboren…Een plaatje zo’n mooi ventje!

Het was allemaal heel snel gegaan, zo’n bevalling her-beleef je in je kraambed vele malen, zo ook zij. Met de nare gevolgen van het geweld op haar buik (zeer pijnlijke kneuzingen) de behoorlijke knip maar ook de voor haar niet verwachte stuwing. Dat had zij niet bedacht en zeker niet op gerekend. Ja, natuurlijk had ik dat haar de eerste dag thuis verteld. Je lichaam reageert op je bevalling, dus ook nu kun je stuwing krijgen. Haar de nodige info gegeven wat te doen en te laten….Maar toch!

We stonden voor een wegwijzer, ik wees haar waar zij vandaan kwam, Ik wees haar waar zij nu was en welke weg voor haar en haar lieve ventje het beste was, ik begeleidde haar bij de voeding/de verzorging/de dagelijkse zorgtaken/verwende haar met liefdevolle zorg, alles om op de goede weg verder te kunnen… Maar er kwam geen lach, geen blijdschap, geen gevoel van intens geluk. Oh, ze zei wel dat het ging maar haar ogen en lichaamstaal vertelde een heel ander verhaal.

Veel overleg met Verloskundige gehad, maar natuurlijk ook veel gesprekken met haar en haar partner. Open en eerlijk dat wat ik zag besproken maar alleen naar mij liet zij af en toe haar kwetsbaarheid zien. Maar voor mij was het helder, dit ging niet goed! De weg was niet de goede weg. Tips over babymassage/ huid op huid contact etc…het leek allemaal aan haar voorbij te gaan.

Tot dag 8. De geïndiceerde zorguren waren we allang voorbij en ik moest het die dag afsluiten. Bewust neem ik dan afstand. Kijk wat er gebeurd als kraamvrouw het zelf moet doen. Neemt zij na drie uur de zorg over en gaat zij zelf een flesje klaarmaken?

Ik hoorde haar vanuit de donkere slaapkamer naar beneden komen, zij ging naar de keuken. Daar stond zij te huilen, begon tegen haar partner eindelijk echt te praten> huilend/beetje boos! “Wij zaten maar beneden, hoorde Nicolette cracker eten en wij kwamen niet naar haar met flesje…” Ik had al paar keer gevraagd wat zij wilde : eten/drinken/douchen/ even gezellig naar beneden…? Ze wilde niets alleen maar rustig op haar slaapkamer blijven.

Dit gaf een opening om het negatieve om te keren in een positieve boast. Want nu konden we echt praten en kon ik haar vertellen dat ik mij bewust teruggetrokken had om haar de ruimte te geven en die ruimte had zij zonder invloed van anderen genomen en was ook zij een zorgzame moeder die na drie uur zelf bedacht en er naar handelde om haar baby te voeden……

Teruglezend lijkt het een sombere kraamweek, maar dat was het niet. We hebben heel fijn en gezellig gepraat en gelachen, konden zij ook wel genieten, maar het natuurlijke verlangen en intens blij en gelukkig zijn naar haar kindje was er nauwelijks en dat wilde zij Zooo ontzettend graag. Zij had een geschiedenis, kwam ergens vandaan, wist waar zij naartoe wilde, maar de weg liep anders.

We hebben huilend maar met goed gevoel afgesloten. Huisarts en verloskundige zijn ingeschakeld maar we hebben hen ook de verlangende rust gegeven. Het komt goed, dat weet ik zeker. De bordjes staan niet altijd zo duidelijk aangegeven welke kant je op moet. Je gevoel kan je niet altijd sturen, was dat maar waar. Maar de machteloosheid was minder en vol vertrouwen stap ik toch de deur weer uit. Een prachtig cadeau aan mijn schort bengelend.

s’Avonds krijg ik al het eerste berichtje, en daaruit spreekt al zoveel meer vertrouwen.

Wat ik leer, iedere keer is dat je niet alles kunt sturen of voorspellen. Het leven gaat zoals het gaat, je doet wat je kan met liefde. Het kost soms best wat, ook mij, en om zelf ook weer op weg te kunnen gaan heb ik een dag voor mijzelf nodig. Ben ik na paar dagen thuis s’morgens vroeg naar mijn tweede thuis gegaan, de wandelschoenen mee, een uitnodiging om mee te doen met Yoga op het strand aangepakt (niet meegedaan maar wel de ontspanningsoefeningen aangehoord en stilletjes meegedaan), een heerlijk kopje koffie op het strand. Klaar en bijgetankt om weer op weg te kunnen gaan naar een volgend gezin.