Duizend woorden in één zin…….

Duizend Woorden…. eerst denk je : het is de euforie van de bevalling…… daarna komt de gedachte dat het een familietrekje is…..Later ga je je zorgen maken!

Duizend woorden….het ging maar door, toch maakte ik mij geen zorgen omdat het geen warboel van woorden waren maar een heel logisch verhaal. Van begin tot het eind helemaal te volgen ook al waren er steeds zijsporen met uitgebreide uitleg van wat zij bedoelde in het verhaal maar zij kwam (als zij maar niet onderbroken werd) terug bij waar zij gebleven was. De uitleg tussendoor was echt niet nodig want zij kon het helder en beeldend vertellen, maar het was haar manier van verwerken van heel veel gebeurtenissen! Het waren er veel en alles werd opnieuw en opnieuw en opnieuw beleefd. Ik had zo met haar te doen!
De zwangerschap en bevalling waren goed voorbereid. Twee jaar eerder moest zij aanzien en meemaken dat haar lieve zus met een baby van amper een week oud, en voor het eerst moeder, gescheiden werd van haar pasgeboren baby omdat het echt niet goed ging! Dat zou haar niet gebeuren, zij kende vanuit haar eigen professie de signalen en zou alert zijn, ook wist zij precies hoe zij haar bevalling ging doen, alles stond klaar wat zij daar bij nodig had (oa olie om perineum soepel te houden/playlist met ontspanningsmuziek op spotify….) en een lieve man die goed wist wat er van hem verwacht werd. Een goed bevallingsplan……

Zelf had zij tijdens haar medische opleiding in de 2e lijn-verloskunde veel problematische bevallingen meegemaakt en had zij weinig vertrouwen in de 1e lijn verloskunde! Dat is jammer want daardoor was er bij voorbaat al angst en dat is niet oké.
Na een pittige bevalling werd een prachtig wonder geboren, zij ging gelijk al aan de borst leek alles goed te gaan, maar dat was niet zo. Ja, het wonder deed het fantastisch in alle opzichten maar bij haar ging het niet goed. Zij was uitgescheurd, moest gehecht worden, naderhand kon zij niet goed uitplassen! Het gevolg was dat zij met een verblijfskatheter aan het begin van de nacht het ziekenhuis verliet. Een katheter in kwetsbaar gebied is pijnlijk maar je hebt geen keus. De katheter moest een week blijven zitten!
Eenmaal in haar kraambed kwam alles terug: * De enorme pijn tijdens de bevalling, * Frustratie over het niet uitgevoerde bevallingsplan, * De narigheid van de katheter die bij elke beweging pijn veroorzaakte, * De pijn van het gehechte gebied, * De omgeving die haar nauwlettend in de gaten hield of zij niet in dezelfde situatie zou belanden als haar zus…… Alles kwam als een boemerang bij haar terug en dat uitte zich in de verhalen in haar hoofd, tot in details beleefde zij alles opnieuw, tot in details verdedigde zij zich als mensen haar vroegen of zij wel kon slapen, tot in details ervoer zij de beperkingen van de katheter, tot in details besprak zij haar bevalling…Alles helder en duidelijk, maar zooo veel! Ik probeerde rust en vertrouwen te brengen maar de film in haar hoofd ging maar door ; dag en nacht! Opschrijven kan helpen rust te krijgen, maar anderhalf uur schrijven in de nacht terwijl je om de drie uur een baby moet voeden, gaat je opbreken. Als je dan ook nog overproductie moedermelk hebt en last van gestuwde borsten, af moet kolven voor de nacht omdat je anders niet kan slapen, als je moet slapen met een katheter die steeds meer en meer gaat irriteren en ook nog verstopt raakt, als alle gebeurtenissen uit het verleden je wakker houden………!!?? Teveel prikkels, teveel onrust, teveel verhalen, teveel plannen…..Duizenden woorden in je hoofd!
Na een week mocht de katheter eruit, er waren eerder al wat hechtingen verwijderd en de verwachting was dat eindelijk de zo verlangende rust en het genieten kon beginnen! Helaas, er moest thuis zelf gekatheteriseerd worden maar daar was mee te leven, alles beter dan die nare verblijfskatheter! De baby deed het ondertussen fantastisch, alles boven verwachting, een voorbeeldig kind! Wat een zegen, maar bij moeder kwam geen rust, sterker, ik zag dat zij wel 3 dagen in 1 dag beleefde:
in werkelijkheid/schrijvend/bellend/denkend….Het hield niet op en met een overvloed aan acties kwam haar lichaam niet meer tot rust en eigenlijk was dat het enige medicijn wat haar door deze rollercoaster kon helpen!
Op de 10e dag leek het wat beter te gaan, ook al kon zij in de middag niet slapen! Eindelijk kwamen de onderdrukte tranen en het verdriet los. Snikkend kwam zij haar bed uit
en bij mij beneden op de bank vertelde zij haar zorg en dat wat haar wakker hield. “ga eens lekker ontspannen op de bank zitten, slaap je niet dan rust je toch…” en terwijl zij zich installeerde legde ik haar lieve meisje op haar borst en kwam er ontspanning. Haar laten praten en niet lang daarna konden we samen ook weer lachen…….
Vrijdag, aan het eind van deze 10e dag namen wij afscheid. Normaliter is het zo dat de laatste dag alle huishoudelijke taken gedaan zijn, dat er geen was meer ligt en het huis schoon, nu was daar geen tijd voor geweest, ik had mijn best gedaan maar in dit gezin was het vooral belangrijk om te luisteren. Er waren duidelijke afspraken en vervolgacties met hulpverleners afgesproken omdat ook zij wist dat als het zo door zou gaan haar hetzelfde lot als haar zus zou overkomen!

Zaterdag wandel ik tussen duizenden mensen de bloesemtocht, praat ik al wandelend en genietend van de prachtige omgeving mijn belevenissen van de enerverende 10 dagen door met mijn vriendin, word ik savonds gebeld door de kraamvrouw en zit lange tijd te luisteren, maak ik mij stilletjes toch weer zorgen…..duizend woorden….Het gaat maar door mij heen….duizend woorden…. Geen rust, geen broodnodige rust! Zondagavond weer een lange zorgelijke app, maandagochtend vroeg een uitgebreide app, smiddags huilend aan de telefoon omdat hulpverlening haar niet begrijpt en verkeerde medicatie voor wil schrijven waardoor zij zou moeten stoppen met borstvoeding! Ik maak mij zorgen ook omdat ik weet dat bij dreigende psychose of manie je juist niet met borstvoeding moet stoppen omdat stoppen een extra trigger tot erger is. Borstvoeding is vermoeiend maar het geeft ook rust en dat is essentieel, zeker voor haar! Goddank weet zij samen met haar partner de hulpverlening te overtuigen dat er andere opties zijn en uiteindelijk word daarin toegestemd. Er was al geen vertrouwen in de medici en deskundigen, haar belevenissen van afgelopen weken doen hier geen goed aan, integendeel! Dinsdag zal er thuis een gesprek met psychiater plaatsvinden en op nadrukkelijk verzoek van het gezin zal ik daarbij aanwezig zijn. Voordat ik naar hen toe ga word ik gebeld en verteld zij dat zij die nacht heel veel en heel lang heeft geslapen! Ik kan wel huilen van blijdschap en ben overtuigd dat dit de eerste belangrijke stap naar herstel is. Later bij hen thuis komt er een helder verhaal aan één stuk door, begrijpend maar veel, heel veel woorden…. Maar er word geluisterd, er word goed op gereageerd en haar vragen en onduidelijkheden worden goed op gepakt!
1>Kijken-2>Erkennen-3>Vertrouwen-4>Loslaten> Voor mij zijn dit de 4 pijlers in het leven die steeds weer terugkomen en deze pijlers heb ik ook in dit gezin mogen delen.
Die middag nemen wij na duizend(en) woorden weer afscheid, maar dit keer met een beter gevoel en vooruitzicht dat de weg naar verbetering is ingezet.