Ogen vol angst/de zon ver weg

Rare titel misschien maar het is wat ik zag……. Ze keek mij aan maar zag mij niet echt en in haar ogen zag ik alleen maar angst en paniek!

Afgelopen weken is er veel gebeurd, heb ik in verschillende gezinnen mogen kramen, is een oude tante overleden, hebben we een prachtige bruiloft gehad van geweldig stel. Teveel om over alle gezinnen en gebeurtenissen te schrijven. Maar de lege blik vol angst in haar ogen blijft mij bij.  De bevalling was heel snel gegaan, binnen een uur geboren. Veel naweeën na de bevalling maar verder ging alles fantastisch. Prachtig gezonde zoon die gelijk heel goed aan de borst ging drinken en dat ook bleef doen. Bij binnenkomst en eerste kennismaking kreeg ik te horen dat verlangen van kraamvrouw vooral rust en slagen van borstvoeding was. Ik wist toen nog niet dat het aantal uren slapen de hoogste prioriteit zou hebben maar gaandeweg kwam ik daar wel achter. Iedereen die er binnenkwam had het over de uren slaap en na veel gesprekken en doorvragen kwam ik erachter dat kraamvrouw haar leven lang al kampte met chronisch slaapgebrek en de angst voor korte gebroken nachten overheerste en nam haar in beslag.

In de anamnese las ik dat na de eerste bevalling 3 jaar geleden er een vermoeden van PTSS (PostTraumatischStressSyndroom) was en met deze heftige ervaring ging dit gezin de nieuwe kraamweek in. Mantelzorg was er in overvloed, eigenlijk teveel waardoor de zo verlangende rust in huis ver te zoeken was. Oma´s die bleven slapen, een heerlijk spontane 3 jarige in huis. Geweldig, maar niet voor de kraamvrouw want elk geluid hoorde zij en was haar eigenlijk teveel. Alles bleef beneden, iedereen liep op zijn tenen, het was eigenlijk niet te doen. Ondertussen ging ik boven kijken en zag een in zichzelf gekeerd hoopje op haar knieën op bed, vol paniek en angstige ogen, niet meer wetend hoe/wat/waar. Wat had ik met haar te doen. Het enige waar zij rustig van werd was het voeden van haar baby, maar hij kwam vaak, heel erg vaak!

Op dag 4 werd besloten dat opa en oma ipv blijven slapen naar huis gingen en dat de peuter van 3 met hen meeging logeren zodat er echt rust in huis kwam. Dat was de beste beslissing op dat moment. Met z´n drieën en in overleg met de VK maakten we een plan hoe nu verder, hoe kunnen wij jou helpen om goed door deze periode heen te komen. De partner sliep samen met de baby op een andere kamer omdat de kraamvrouw van elk geluid(snurken/ademhalen/etc) wakker lag. Er was enorm veel moedermelk en het mannetje groeide als kool dus kolven was geen probleem. Hierdoor kon de partner in de nacht een voeding geven en dat deed hij met liefde. Zoveel liefde dat hij in de ochtend van dag 5 besloot om nog een voeding te geven zodat de kraamvrouw kon blijven slapen. Dat had hij beter niet kunnen doen want kraamvrouw wilde zelf voeden, zij bleek al uren wakker te liggen met gestuwde borsten. En weer was er paniek. Ik zat beneden met een wel-gevoede baby in mijn armen zodat de vader even kon douchen en hoorde de ruzie boven. Toen ik even later een appje van kraamvrouw kreeg waarin zij zei dat zij wakker was appte ik terug dat ik dat gehoord had. Wat moest ik anders? Net doen of ik die woordenwisseling niet gehoord had? Kraamvrouw kwam naar beneden en ik stelde voor om haar zoon gewoon borstvoeding te geven zodat de spanning van haar borsten verdween. Niet alleen de spanning van haar borsten maar ook de spanning in haar lijf verdween weer tijdens het voeden.

Het waren zware dagen, voor de kraamvrouw, voor de partner, voor de omgeving maar niet voor de baby want in alle opzichten deed hij het fantastisch. Ik heb weer veel geleerd, veel geluisterd en goed geobserveerd. Ik zag dat het enige geluk op dat moment het zelf voeden van de baby was maar ik zag ook dat het eigenlijk teveel voor de kraamvrouw was. Soms weet je dan niet wat wijsheid is. Er zijn zoveel verhalen en ervaringen met verschillende uitkomsten en elk mens heeft zijn eigen verhaal en oplossing. Met elkaar zijn wij (denk ik) tot de beste oplossing voor dit gezin gekomen. Even echte rust in huis en een goed plan betreffende de voedingen.

Zelf was ik erg moe na deze kraamweek, ook voor ons is het soms roeien met de riemen die je hebt en zeker als er momenten van machteloosheid zijn is het erg pittig. Ik kan de knop in het hoofd niet om zetten, ik kan er alleen maar zijn, luisteren, adviseren, begeleiden en af en toe bijsturen.

In de tijd van rust en bijkomen die ik mijzelf na zo’n gezin gun kan ik weer enorm genieten van ons eigen gezin. Word ik heel gelukkig als ik de blije gezichten van de kleinkinderen zie, maar ben ik vooral erg bewust van de rijkdom van gezondheid. Het is niet vanzelfsprekend. maar ik kom wel uit een dankbare familie die zelfs de televisie haalt. Ik kijk naar de tv en zie mijn lieve tante Corrie van 94 jaar voorbij komen en ik kijk in lieve dankbare ogen! Haar levenswijsheid en enorm rust zou ik zo graag door willen geven. Ik heb nog veel te leren.

https://www.kro-ncrv.nl/nieuws/achter-de-dijken-8-delige-serie-met-leo-blokhuis-over-calvinisme