Alles uit de Kast


9 centimeter ontsluiting, een eerste kind, thuisbevalling. Met deze info mocht ik weer op pad gaan. Bij de woning aangekomen bleek de lift buiten werking. 6 hoog de trappen kunnen nemen doordat de aanstaande vader heel vlug naar beneden was gerend om de afgesloten deur van trappenhuis voor mij te openen. Zoef, en weg was hij weer! Met tas en weegschaal begon ik aan de klim die voelde als beklimming van de Utrechtse Dom (die ik door de ramen zag),pufpuf, met zweet op mijn rug arriveerde ik. Rondkijkend zag ik midden in de huiskamer een bad om in te bevallen, overal briefjes met tips/info voor de bevalling, een skippybal en een baarkruk in de kraamkamer en een puffende kraamvrouw in het kraambed. Alles was uit de kast gehaald om deze bevalling thuis te laten gebeuren, geweldig! Nu nog de laatste fase van de bevalling. En dat ging niet zoals het bedacht was. De ontsluiting vorderde niet, kraamvrouw had goede weeën en perste met al haar kracht maar het hoofdje schoot niet op. Harttonen bleven geweldig dus daar was geen zorg over. Zorg was er over de lift die het niet deed want wat als dit gezin toch onverhoopt naar het ziekenhuis zou moeten? Na ruim een uur persen ging het daar toch echt wel op lijken. De buurman werd ingeschakeld om de liftmonteur te informeren, hij ging het regelen. Ondertussen perste de kraamvrouw door, waren wij met washandjes in de weer, van bed naar baarkruk en weer terug tillen, weer terug op de baarkruk maar dat was niet meer vol te houden ivm enorme rug weeën en bleef de allerliefste aanstaande vader zijn lief bemoedigen. Na heel veel persen zonder vooruitgang werd tot expressie besloten en moest ik tijdens een wee mee gaan duwen op de buik…….geen vordering! Spanning liep toch wel verder op maar ook was er rust omdat de baby onderweg naar de bevalling het geweldig bleef doen. Op gegeven moment besloot de verloskundige dat het genoeg was en zei :” Nog 1 perswee, als het dan niet vordert dan gaan we de ambulance bellen!” Nooit zal ik die blik in de ogen van de kraamvrouw vergeten, Oerkracht kwam naar boven en ik pakte haar voeten beet waar zij naast al haar perskracht ook met volle kracht tegen aan kon duwen. Opluchting alom want hierna zagen wij vordering. Maar nog niet genoeg om door te zetten. Toch wel angst om een schouderdystocie, ai ai! Om extra handen werd de hulp van 2e verloskundige ingeroepen. Zij was er binnen enkele minuten???? Hoe dat kon? Zij woonde om de hoek en HALLELUJA de lift deed het weer! Ik mocht de kast induiken op zoek naar een hapjespan, -die werd op zijn kop met een handdoek onder de billen van de kraamvrouw gemanoeuvreerd, -een pak kraamverband voor steun in haar rug, -werd zij in andere positie op het bed geïnstalleerd, -werd er een verdoving ingespoten en na een knip waarbij het bloed eruit spoot werd een geweldige kerel geboren! Geen schouderdystocie maar wel 3950 gram schoon aan de haak! Wat een Oerkracht! Geweldig. De stoere vader liet zijn tranen de vrije loop. Na enkele minuten werd de placenta compleet geboren, poepte de baby de kraamvrouw helemaal onder maar zij had niets in de gaten. Alles was uit de kast gehaald om tot hier te komen. De kraamweek kon thuis beginnen.  De uitdrukking “alles uit de kast” is in die week zeer veel gevallen en was echt toepasselijk want in die week hebben we alles uit de kast moeten halen. Borstvoeding kwam goed op gang maar niet voldoende dus kolven, baby viel meer dan 10% af dus bijvoeden……..en zo waren er nog meer “alles uit de kast” momenten. Extra zorgdagen werden geïndiceerd en toegekend. Op de 7e dag had ik er al 54 uur opzitten, de extra dagen zouden door een collega overgenomen worden. Beter, want ook ik had al mijn kennis en energie ingezet. Nog één “uit de kast moment” van mij naar het gezin was een laatste fruitcocktail voor hen beiden.

Op dag 8 hoorde ik dat de verloskundige toch nog een verborgen verkort tongriempje ontdekte en werd dat gekliefd. Tjonge, het hield niet op. Ik had er zelf erg goed naar gekeken maar het niet kunnen ontdekken. Wat heerlijk dat er in zo’n kraambed zoveel expertise voorbij komt. Moe maar voldaan ging ik mijn laatste dag naar huis. Daar trof ik een kamer vol speelgoed en gezelligheid aan want mijn oma-oppasdagen begonnen. Over in een andere modus mocht ik zien dat mijn kleinzoon van 15 maanden zijn eerste stapjes naar mij zette, en dat mijn kleindochter in mijn armen vloog, gouden kostbare momenten.  Na 3 dagen hoorde ik dat het met het gezin heel erg goed ging en kon ik na heerlijke oma-dagen mijn huis weer opruimen. Alles weer terug in de kast. EN- Weer een ervaring rijker.