Een passende Jas

Het is alweer even geleden dat ik een verhaal geschreven heb. Niet dat afgelopen jaar niets te melden was, integendeel. Het was ook voor mij een enerverend jaar waarin ook wij kraamverzorgenden steeds weer nieuwe instructies kregen om het werk goed uit te kunnen voeren.

2020 begon met een feest ter gelegenheid van mijn 60e verjaardag. Georganiseerd en geregeld door de kinderen was het een warm bad met lieve vrienden en familie.

Het was ook het jaar van kramen bij veel bekenden. Vrienden van onze kinderen die graag wilde dat ik zou komen kramen, wat ik met heel veel plezier en genoegen heb gedaan.

Het was ook het jaar van vreemde gezinnen, en dan bedoel ik niet alleen vreemd omdat ik hen niet ken, maar ik heb gemerkt en ervaren dat corona meer doet dan alleen maar aanpassen en acteren op de voorgeschreven protocollen. Niet eerder heb ik meegemaakt dat mijn aanwezigheid en zorg in een gezin niet paste, dat ik na enkele dagen en soms ook na een paar uur, mijn werk-jas weer uit kon trekken omdat het gezin het niet meer zag zitten dat er iemand anders in huis was. Dat zijn ongemakkelijke en vreemde situaties wat ook wel iets gedaan heeft met eigen vertrouwen, dit past niet bij wie ik ben en mijn ervaringen tot nu toe in mijn werk. Maar ik kon er ook begrip voor opbrengen, voor gezinnen is dit toch een bijzondere tijd en als dan bezoek niet mag komen, je bij elke handeling na moet denken…….. Dat past niet. Het werd een jaar van incasseren en ook wel overleven.

Veel gezinnen heb ik beloofd een verhaal te schrijven maar mijn hoofd stond er niet naar, het paste niet in het overleven van 2020. Overleven, zo heb ik afgelopen jaar ervaren maar in dat overleven waren er ook heel veel mooie momenten. Ik was bij bijzondere en prachtige geboortes, altijd weer een groot wonder en mocht ik bij hele lieve mensen kramen, zag ik dat negen van de tien keer de borstvoeding lukte, was er dankzij de lockdown meer rust in de gezinnen, hadden we fijne gesprekken en zag ik dat nieuwe ouders een heerlijke tijd hadden.

Eind vorig jaar mocht ik ook kramen bij een schoolvriendin van onze tweede dochter, de hele basisschool leeftijd hebben we met elkaar meegemaakt en was er ook een vriendschap tussen ons moeders-van, knipten ik hun haren, kregen wij prachtige kleren van hen….. Eenmaal de basisschool verlaten verloren ook wij elkaar uit het oog, ging ons leven verder. Nu mocht ik er kramen en dat was fantastisch, de tussenliggende jaren vielen weg. Ik werd op zondagmiddag al ingeseind door de verloskundige, “het is begonnen”. Begin van de avond kreeg ik het verzoek om naar het ziekenhuis te komen. Eenmaal de verloskamer binnenstappend zag ik een prachtige volwassen vrouw dapper de weeën opvangend, liefdevol bijgestaan door haar partner. Ze waren blij dat ik er was, een eerste kind is extra spannend en vanuit het ziekenhuis was er weinig tot geen info. Zij zaten dus een beetje ongemakkelijk in de kamer in spannende afwachting van wat zou komen. De verloskundige was onderweg……… De weeën volgden elkaar snel op en waren pittig. De uren tikten door, de verloskundige toucheerde, er was echter weinig progressie…. Na vele vele zware uren waarin de bevalling maar moeizaam vorderde, de weeën in een storm de barende uitputte, zij geen pijnstilling wilde omdat zij natuurlijk wilde bevallen moesten we het toch overgeven aan het ziekenhuis. Een infuus werd aangelegd, we hebben elkaar vastgehouden bij het zetten van de ruggenprik en in de vroege maandagochtend verliet ik het ziekenhuis, vol spanning en afwachting op een goede afloop.

Het was mijn maandag-omadag, ik had nog niets gehoord en ben in de loop van maandagmorgen gewoon naar de kinderen gegaan om op te passen toen ik halverwege de rit een foto toegestuurd kreeg van stralende mensen. Een prachtige zoon was geboren na een bevalling van 30 uur! Hoe zwaar kan het zijn, enorm, maar wat straalden zij op de foto! De zware bevalling had wel zijn tol geijsd, uitgeput en uitgescheurd, met een epi en vacuümpomp was het prachtige mannetje ter wereld gekomen. Het zijn wel momenten waarop ik mij afvraag, was het niet beter geweest om……. Uiteindelijk was het goed gegaan maar de gevolgen waren enorm pittig. Dat bleek ook wel in de kraamweek die volgde. Het was een geweldige week, met een enorm dappere kraamvrouw, zorgzame vader en hele lieve familie die het gezin hielp bij hand-en spandiensten. Een opwekte positieve sfeer, maar ik was bezorgd. Bezorgd omdat ik zag dat de wond niet goed heelde, het bleef er zorgelijk uitzien ondanks alle goede zorgen en handelingen. De verloskundigen kwamen ivm Corona maar sporadisch langs maar in deze week vroeg ik hen toch extra langs te komen om mee te kijken, twee zien meer dan één. Nooit zal ik de reactie van de verloskundige vergeten, dit had zij niet eerder gezien. Er werden foto’s gemaakt en doorgestuurd. Het ziekenhuis werd gebeld en niet lang daarna ging gezin voor controle naar het ziekenhuis. Het had mij niet verrast als er opnieuw geopereerd moest worden, en voorzichtig bereidde ik de kraamvrouw daar op voor. Het had niet veel gescheeld maar gelukkig was een operatie volgens de medici niet nodig. Genezing zou lang duren maar het zou vanzelf dichtgroeien. Alle handelingen die tijdens de voorliggende dagen al in praktijk gebracht waren moesten voortgezet worden. Er werd verlenging van zorg geïndiceerd, op één dag na kon ik dat zelf doen, daar was gezin blij mee. We hebben veel gepraat, gelachen en gehuild, het was een meer dan bijzondere week. Oude verhalen opgehaald, levenservaringen gedeeld, meegeleefd met elkaar want ook voor mij was het een intense tijd waar alle begrip en meeleven voor was. Voor mij waren deze 10 dagen kramen omgevlogen maar vooral heel erg bijzonder. Het paste…..

De laatste dag sloten we af met gezamenlijke maaltijd, spraken we over vroeger, over de prachtige kleren die ik altijd dankbaar ontving van hen en waar mijn kinderen ook altijd weer heel erg blij mee waren…. “Wacht even” zei de moeder van de kraamvrouw, “ik heb nog een jas die ik niet pas, ik denk dat het echt wat voor jou is” en weg was zij om even later met een prachtige jas terug te komen die mij als gegoten paste…. “Die krijg jij van mij, als dank voor alle goede zorgen” Ik was al even op zoek naar een goede jas, één die mij wel paste (ik ben maar klein van stuk, langere jassen passen mij niet) Deze jas stond niet alleen mooi, hij paste perfect, alsof hij voor mij gemaakt was. Blij en dankbaar namen wij afscheid van elkaar, voor mijn gevoel was het nog niet klaar, de kraamvrouw was nog niet hersteld, maar er was goede mantelzorg en met haar positieve blije inslag zou zij dit ook positief doorstaan.

2020 was een bizar jaar, er hebben veel tranen gevloeid, moest ook ik wennen aan nieuwe situaties, heb ik hulp moeten vragen om pittige zware tijden goed door te kunnen komen, maar met een dankbaar hart kijk ik terug op weer prachtige momenten. We mogen nu nergens naartoe maar kunnen wel heerlijk wandelen en met mijn wandelschoenen aan trek ik met heel veel plezier mijn heerlijke nieuwe jas aan. Hij past!

• 

•