Moeders en Dochters

‘Je hebt in je leven zowel vreugde als verdriet gekend. Wanneer een vrouw een kind krijgt, is ze voorgoed moeder. Het kind is voorgoed het kind van beide ouders. Wanneer een van de ouders sterft, sterft de helft van de bron waaraan het kind ontsproten is. Die bron is onvervangbaar. Geen enkel mens kan in feite de plek innemen van de ouder. Wanneer een kind sterft, gebeurt hetzelfde. Geen enkel kind is vervangbaar. Ouders en kind zijn voor eeuwig en onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat is de tragiek, én het geluk, van families. Want in die verbondenheid schuilt grote kracht. Uit die kracht putten we als het leven ons soms ondraaglijk toe schijnt. Op die momenten kunnen we rusten in de wetenschap dat we niet alleen zijn, dat we nooit alleen zijn geweest en nooit alleen zullen zijn. Vanwege die verbondenheid. Alleen al daarom, mama, zul je voor altijd bij ons zijn.’  (uit “Tussen Zussen” Rita Spijker)

Het is november 2014, het moment dat we definitief afscheid moeten nemen van mijn moeder, trotse oma en overgrootmoeder. Je beseft dat het leven doorgaat maar nooit meer hetzelfde zal zijn. Daar denk ik aan als ik bovenstaand citaat in het boek “Tussen Zussen” lees. Het raakt mij in mijn hart en ik realiseer mij hoe dankbaar ik ben dat wij het grote geluk van oma worden nog met mijn moeder mochten beleven. Hoe anders is dat voor deze dierbare kraamvrouw, beste vriendin van onze dochter. We kennen elkaar heel goed en hebben bijzondere momenten met elkaar beleefd. Ik heb haar in de luiers gekend, als tiener bevriend geraakt met onze dochter, verkering gekregen, ten huwelijk gevraagd bij ons op de camping, vanaf de hoogste duin haar moeder bellend om te vertellen dat zij een trouwjurk mocht gaan maken. Nog geen jaar later aanwezig toen zij als bruid naast haar lief stond, niet lang daarna het verdrietige bericht dat haar lieve moeder ongeneeslijk ziek was, het definitieve indrukwekkende afscheid. Daar stonden drie zussen zo dapper naast de kist van hun veel te jong overleden moeder, de kracht en de liefde die uitstraalde naar alle aanwezigen was voelbaar, maar ook het intense verdriet……….

Het is nu bijna een jaar geleden dat wij na het passen van de trouwjurk van mijn dochter met 6 vrouwen aan de ronde tafel zaten in een restaurant, het leven en aanstaande bruiloft vierend, toen zij ons vertelde dat zij zwanger was van haar eerste kindje! Een gegil van blijdschap en vreugde vulde het restaurant, wat een geweldig nieuws. Naar de auto terug wandelend haakte zij bij mij in en vroeg of ik bij haar bevalling wilde zijn en bij hen zou willen kramen. Ontroering en dankbaarheid vulde mijn hart, en natuurlijk heb ik “JA, heel graag” gezegd.

En dan is het zover, weken overtijd en net als bij mijn eigen dochters voelde ik de spanning maar ook het verlangen om mijn prachtige vak bij zo’n dierbaar en kostbaar gezin uit te mogen voeren. Elke bevalling en kraamweek is speciaal, maar deze keer was het met een extra gouden randje en kwamen toch ook mijn moedergevoelens erg naar boven drijven. Ik was zo enorm trots op hen beiden tijdens de zware bevalling, ze deden het samen zo goed. Het was spannend omdat de baby klem zat tijdens de bevalling. Het hoofdje zagen we geboren worden maar daarna stagneerde het. En oh zo bijzonder, nog niet geboren keken heldere oogjes mij al aan. Dat beeld vergeet ik nooit meer. Veel te druk met het geboren laten worden hadden zij geen idee van dit spannende moment, want een schouderdystocie is heftig en met man en macht moesten de verloskundige en ik handelen om dit mannetje geboren te laten worden. Na enkele minuten die uren leken werd hij slap en blauw geboren. Geen reflexen, geen gehuil, dus heel snel afnavelen en stimuleren om dit mooie mannetje te activeren en te laten huilen. Beetje gepruttel hoorden wij en eenmaal onder de warme lamp op de onderzoektafel begon hij te huilen en kwamen er reflexen : Goddank! Geen moment heb ik gedacht dat het mis zou gaan maar spannend was het wel.

Ook zij bleven vol vertrouwen, zo dapper en sterk. Even later lag het prachtige mannetje op haar borst en ging zelf op zoek, vol overgave begon hij te drinken, Fantastisch!

Met elkaar zijn we naar huis gegaan en begon er een bijzondere kraamweek. Het grote wonder deed het geweldig, vader en moeder waren super-relaxt en dat merk je tijdens de kraamweek. Ze komt uit een prachtig warm nestje met een hele lieve zorgzame vader en zussen die elke dag langskwamen.
Dankbaar mocht ik voor hen zorgen, haar lieve moeder kon/kan ik niet vervangen, dat zou ik ook niet willen. Maar ik mocht wel een beetje bemoederen en dat heb ik vol liefde gedaan.

Het is nu drie maanden geleden, al die tijd zoemt deze kraamweek in mijn hoofd maar ik kon het maar niet op papier krijgen. Tot ik afgelopen week bovenstaand stuk in het boek “Tussen Zussen” las, het raakte mij zo diep en sprak mij enorm aan. Denkend aan het afscheid van mijn eigen moeder, het afscheid van haar moeder en het geboren worden van een nieuwe moeder wist ik dat met dit gedeelte uit het boek mijn verhaal moest beginnen want het is zo waar…….
Wanneer een vrouw een kind krijgt, is ze voorgoed moeder. Het kind is voorgoed het kind van beide ouders. ”
Die bron is onvervangbaar. Geen enkel mens kan in feite de plek innemen van de ouder.

Gisteren kwamen zij weer even op bezoek en houdt ik een prachtig roodharig ventje in mijn armen. Ik kan de Bron van haar leven niet vervangen maar ik mag zo nu een dan wel een klein beetje moeder en oma zijn.