koppig volhouden

Het is niet voor iedereen gelijk. Afgelopen weken ben ik in verschillende gezinnen geweest, ieder gezin heeft zijn eigen geschiedenis en verhaal maar voor allen geldt dat de borstvoeding niet altijd vanzelf gaat. Zo was ik in een prachtig gezin waar het bij het eerste kindje niet goed was gegaan. Ik hoorde verhalen over enorm veel pijn bij het voeden en niet voldoende productie met als gevolg een huilende baby en oververmoeide ouders. Eén ding wisten zij zeker : deze keer zouden zij het niet zover laten komen en als het niet volgens plan zou gaan zouden zij direct overstappen op flesvoeding. In alle rust hoor ik de verhalen aan en in goed overleg maken we een plan van aanpak. Zo belangrijk is het dat je goede begeleiding en informatie geeft. Goed aanleggen en toehappen is cruciaal en dat bleek ook in dit gezin. Gevolg : een beetje gevoelig in begin maar geen pijnlijke tepels, een goed drinkende baby die minimaal afviel, op dag 3 al groeide en op dag 5 boven het geboortegewicht zat, TOP. Moeder was blij en trots en kon erg van het voeden genieten, Maarrrrr, het was een flinke boy en bleef om drinken vragen! De angst en de zorg van het eerste kindje nam toch de overhand en koppig volhouden was hier niet aan de orde en hoewel er meer dan genoeg moedermelk was en de baby fantastisch groeide stopte dit gezin (mede door slapeloosheid en druk van de omgeving)na 2 weken met borstvoeding. Ik vind dat altijd jammer, er is veel in geïnvesteerd en ik weet dat het slagen van- tijd nodig heeft om alles goed op de rit te krijgen, maar iedereen kiest zijn eigen weg hierin. Dat is prima, want rust en genieten kan alleen als je het met elkaar eens bent.
Gelijk na dit gezin kreeg ik bericht dat een voorkeursgezin al aan het bevallen was, 4 weken voor de uitgerekende datum. Een prachtig klein poppetje werd geboren, rand-prematuur bij 36 weken maar zij deed het gelijk fantastisch en mocht na 2 dagen ziekenhuis al mee naar huis. Kraamvrouw wilde dolgraag borstvoeding geven dus ook hier maakten we weer een plan. Omdat het nog erg klein was en kracht miste om goed aan de borst te drinken moest er gekolfd en bijgevoed worden. Met elkaar waren deze nieuwgeboren-moeder en -vader een super team en steunden zij elkaar in alles maar vooral ook in de borstvoeding. Als ik s’morgens binnen kwam en de beleving van de nacht doornam dan kreeg ik steevast het antwoord dat het heel goed was gegaan. Bij doorvragen bleek dan dat zij om beurten het kleine wonder gedurende de nacht op hun borst gekoesterd hadden omdat zij in haar eigen bedje erg onrustig was. Ja, zij waren na enkele dagen enorm moe maar dat woog niet af bij het grote geluk wat zij ervoeren. De baby werd na de kraamweek toch nog erg geel en moest op bilirubine waarden geprikt worden! Daardoor moesten zij extra bijvoeden, maar door koppig vol te houden was dit voor het gezin geen probleem. Er was rust en vertrouwen ondanks de zorg over genoeg voeding. “Het komt goed” was steevast de reactie en het is ook goed gekomen.

2 verschillende, mooie gezinnen. De een is niet beter dan de ander, ieder kiest zijn eigen plan en dat wat bij hen past. Wat ik weer mocht zien en ervaren is dat steun en een goed team zijn cruciaal bij het slagen van borstvoeding kan zijn, dat welke beslissing je ook neemt > dat wat bij jou past goed is. En ik mag daar een kleine rol in spelen. Na 8 tot 10 dagen verlaat ik het gezin en moeten zij het zonder hulp met elkaar gaan doen. De waardering die ik krijg geeft veel voldoening en brengt mij ook in verlegenheid, maar ik ben vooral dankbaar .
Na deze gezinnen mocht ik nog twee dagen een zorg van een collega overnemen en daarin weer van betekenis zijn, hen bemoedigen dat zij het heel goed doen samen en ik mocht nog een klein beetje zorg verlenen.
Fijn is het als de gezinnen (hoe dan ook) vol vertrouwen en tevreden verder mogen en kunnen gaan.

Na deze enerverende dagen tank ik weer heerlijk bij door te wandelen en/of uit te waaien aan zee en gezellige dagen met de familie.