“Eindelijk” tranen.
Een nacht in het ziekenhuis moeten blijven. Natuurlijk wil je graag naar huis, je eigen omgeving, je baby in eigen wiegje…..niets liever dan dat, Tenzij…..
Tenzij was in dit gezin van toepassing. Vol verwachting van hun eerste kindje na een rommelige dag van weeën in de avond op weg naar het ziekenhuis, de bevalling is begonnen.
De kraamvrouw wil graag in bad en na een vlotte bevalling (voor een eerste kindje) word om 07.13 hun Zoon wordt geboren.
Dan volgen er spannende minuten die uren kunnen lijken. Het komt vaker voor dat een baby in bad geboren wat witjes is, maar dit mannetje is slap en wit, zijn oogjes open. Hij word afgedroogd, maar reageert niet op prikkelingen. Kraamvrouw wilde heel graag de navelstreng uitkloppen en de vader de navelstreng doorknippen maar daar is nu geen sprake van. Binnen een minuut word het ventje snel afgenaveld en meegenomen. Hij heeft goddank wel een goede hartslag maar “vergeet te ademen”. Hij word direct op aankleedkussen geprikkeld, maar haalt geen adem. Er word gestart met insufflaties. Na 5 insufflaties komt het borstje omhoog. Hij sputtert wat tegen, blijft wit, slap en nog geen reflexen. Verder beademing met omgevingslucht. Om 07.18 wil Verloskundige starten met zuurstof. Bij opvangtafel kleurt de baby roze en doet het verder prima maar heeft nog niet gehuild. Het gezin blijft de komende dag en nacht ter observatie in het ziekenhuis.
Dan kom ik in beeld. Ik krijg het één en ander door van het kraambureau maar het fijne weet ik (nog) niet. Bij het gezin thuis heerst blijdschap, een geweldig stel dat dolgelukkig is met hun prachtige vent. Een plaatje is het, licht getint en helder uit zijn oogjes kijkend, een pienter mannetje, dat zie ik direct. En dat blijkt. Hij weet direct hoe/wat en waar hij zijn voeding vandaan moet halen. Zijn spannende start zie ik niet terug in zijn gedrag. Eigenlijk gaat alles volgens het boekje.
Overproductie van moedermelk is best vervelend, op gegeven moment weet je als kraamvrouw gewoon niet meer hoe je moet liggen of zitten, maar blijdschap overheerst en de gebroken nachten zijn goed te handelen. We kolven eens per dag de borsten “leeg” om ergste spanning weg te nemen. Alles ondergaat de kraamvrouw met een lach.
Op dag 4 komt de verloskundige langs, het is de eerste keer dat de bevalling besproken word (ik had maar een heel summier verslag uit ziekenhuis gekregen, waar ik alleen door de lage apgar score kon opmaken dat het een moeilijke start had gehad). Kraamvrouw beseft door de vragen en het verhaal van de verloskundige nu dat het spannende (maar niet levensbedreigend) minuten waren. Maar ze blijft stoer en ook op dag 5 (stuwing) en dag 6 (vermoeidheid etc) overheerst de blijdschap. Toch is er na het gesprek met de verloskundige wel wat getriggerd en ik blijf alert. Ik vertel haar en haar lieve partner dat het heel normaal is als er tranen komen en dat zij die gewoon toe moeten laten….. “hou elkaar maar stevig vast, het is niet niets wat er gebeurd is”.
Ik zie in dit gezin enorm veel liefde, voor elkaar maar wat ik vooral ook zie is de groeiende liefde voor dit pasgeboren mannetje. Met zo’n groot wonder in je armen komt ook de spannende bevalling in alle hevigheid terug.
De volgende dag verteld de kraamvrouw dat er die avond en nacht tranen geweest zijn. De dag ervoor was een drukke dag geweest met veel lief bezoek maar eigenlijk net iets te veel.
Baby groeit als kool, controle’s bij kraamvrouw allemaal dik in orde als zij op dag 7 opeens vraagt om een extra kruik en deken omdat zij het zooo verschrikkelijk koud heeft. Bij mij gaan alarmbellen rinkelen en als ik bij haar kom en haar gezicht zie weet ik dat er iets niet goed is. Ik tel haar pols, die is als een raket omhoog geschoten en als ik haar temperatuur opneem zie ik het oplopen tot ruim over de 39*. De voordeur bel gaat een de verpleegkundige voor gehoortest en hielprik staat voor de deur. Ik laat haar binnen, ga naar boven en vraag kraamvrouw of zij erbij kan zijn. Stoer als zij is komt zij met deken om haar heen geslagen naar beneden want daar ligt de baby heel lief te slapen. Zij is echter niet in staat om haar baby vast te houden en laat dat over aan mij. Nadat alles goed is verlopen gaat zij schoorvoetend en rillend terug naar bed. Dan bel en overleg ik met de verloskundige en op deze bijna laatste dag kraamzorg moeten we een nieuw plan van aanpak gaan bespreken. Het begin van een borstontsteking ligt op de loer, kraamvrouwenkoorts zou ook kunnen maar omdat na het innemen van paracetamol de hoge koorts gaat zakken kunnen we dat toch wel uitsluiten al blijf ik goed observeren en doorvragen. Tranen stromen nu zomaar over de wangen van deze stoere kanjer, en ze blijven stromen, Eindelijk! Die avond heb ik via Whatsapp met de kersverse vader regelmatig contact en tegen 22.30uur is de koorts goed gezakt en ga ook ik met een gerust hart naar bed.
De volgende dag hoor ik bij binnenkomst een vrolijk “goede morgen” van boven. Dat is een goed teken. Natuurlijk komt de optie van extra dagen kraamzorg aan bod maar haar lieve moeder komt logeren en ik weet dat ik met een goed gevoel deze bijzondere week af kan sluiten want de kraamvrouw is in liefdevolle handen. Dat heeft zij nodig want ook al gaat het beter, de koorts maar ook het besef van de spannende start hebben haar erg emotioneel gemaakt en hoe fijn is het dan als je omringt bent met lieve mensen bij wie jij je kunt laten gaan.
Een prachtig boeket bestemd voor mij word bezorgd, als dank voor de goede zorgen. Heel veel tranen die dag. Zelf slik ik ze maar met moeite weg. Het is weer zo bijzonder geweest. We geven elkaar bij afscheid een stevige hug. De dagen daarna is er nog fijn contact en een week na ons afscheid krijg ik op 5 december naast het geboortekaartje een heel lief kaartje. Ja, en dan rollen bij mij de tranen echt….. Eindelijk!
