Een andere wereld

Ruim 31 jaar is het geleden dat ik zelf na een hele dag puffen en weeënstorm opvangen uiteindelijk onder het mes ging en moeder werd van onze oudste dochter dankzij een sectio. 10 dagen moest ik in het ziekenhuis blijven, hoe anders is dat tegenwoordig. Na 48 uur mogen gezinnen al naar huis en mogen wij starten met kramen. De afgelopen weken heb ik veel gekraamd na een sectio en wat mij opvalt is dat de meeste vrouwen in het kraambed erg veel pijn ervaren. Logisch natuurlijk want het is en blijft een operatie, maar na zoveel jaar weet ik echt het fijne er niet meer van. Zelf heb ik als kraamverzorgende nog nooit een keizersnee meegemaakt omdat dat medisch is, maar tegenwoordig kun je als thuiswerkende kraamverzorgende toch het ziekenhuis gebeuren meemaken dmv een sectio scholing.

Vorige week was het zover.  Het was heeeel vroeg op, en dat na een week werken bij gezin dat geen nederlands sprak (handen en voeten werk), een familieweekend en oppas-omadagen best even pittig maar het vooruitzicht was zo bijzonder dat ik zonder moeite om half 6 mijn wekker uitzette en vol goede moed onder de douche stapte. Na twee theoriedagen mocht ik nu eindelijk een sectio live meemaken. 31 jaar geleden moest ik zelf een sectio ondergaan bij ons eerste kind, een stuitligging die niet vorderde! Tegenwoordig zie je steeds meer dat een stuitligging primair een sectio word, de risico’s en ook de vaardigheid en kunde van desbetreffende artsen spelen hierin een grote rol. Om kwart voor 7 in de vroege morgen maakte ik op de afdeling kennis met de aanstaande ouders. De keizersnee was gepland omdat er een groot kind (vader meer dan 2 meter) verwacht werd en dit wereldwonder lag in een stuit. Het werd hun tweede kind maar de eerste operatie ooit van de aanstaande moeder, erg spannend dus en ik mocht twee dagen met hen meelopen in het ziekenhuis. Na de eerste voorbereidingen op de afdeling vertrokken we met elkaar over de gangen en lift het bed voortduwend naar de OK afdeling. Daar werd het bed in een grote zaal geplaatst samen met nog vele anderen die vol spanning in afwachting waren van een operatie. Het was net een fabriek. Wij moesten allemaal onze OK-tenue aantrekken en wachten op de anesthesist en OK-assistenten.

Aanstaande ouders waren vol spanning en vonden het erg fijn dat er een gezicht bij was dat bij hen zou blijven, want wat zijn er veel mensen betrokken bij een sectio, het loopt af en aan.

De ruggenprik werd gezet, alle functies gecontroleerd en het operatie gebied steriel klaargemaakt. Ik stond erbij en keek er naar. Fascinerend! Heel veel vragen gesteld, mijn ogen uitgekeken, foto’s voor het gezin gemaakt en de hele dag meegelopen. Een Gentle sectio…..gentle betekend niet dat de operatie op zich “vriendelijker” zou zijn, maar het slaat op de wijze waarop de baby ter wereld komt en kennis maakt met de ouders: moeder ziet dat haar kind uit de buik getild wordt, ( het doek gaat omlaag of is doorzichtig zodat meegekeken kan worden) waarna de baby zo snel als mogelijk bij moeder gelegd wordt. Moeder, vader en kind blijven op OK en uitslaapkamer bij elkaar. Dit in  tegenstelling tot enkele jaren geleden, de baby werd toen ongeveer 15 min. na de geboorte samen met vader naar de kraamafdeling gebracht. Tijdens hechten en recoverytijd  was moeder toen alleen. Officieel hoort er ook nog bij dat moeder op het moment van geboorte meeperst, zodat zij daadwerkelijk de baby uit de buik perst. Verder is weinig gentle aan de operatie want het ging met heel veel kracht en scheuren! En na enige tijd zag ik een voetje, een beentje, werd er nog flink gesjord en getrokken om de flinke baby geboren te laten worden!

Prachtig om te zien dat na enkele seconden het nieuwgeboren mensje een keel opzette en daardoor gelijk roze kleurde! Al heel snel werd de baby gewikkeld in warme doeken in het kielzog van de ontroerde moeder in de warme armen van vader gelegd. Een ontroerend moment.

Twee volle dagen mocht ik meelopen op de afdeling, ervaren hoe alles in zijn werk ging, de werkwijze en protocollen van het ziekenhuis opsnuiven. Het vele noteren en dubbelchecken voordat er medicatie gegeven werd. De diversiteit van al die verschillende nieuw geboren gezinnen, de zorg en problematiek op de afdeling. De verschillende inzichten van de zorgverleners….Het in en uitgaan van cliënten. Verbazing en verwondering.

Het was een leerzame tijd die ik nu mee ga nemen in de gezinnen waar ik weer zal mogen kramen. De pijn na een sectio, de summiere aandacht en begeleiding bij borstvoeding voor de kraamvrouw….het zijn zomaar een paar gedachten.  Zoveel verschillende zorgverleners ipv één op één zoals thuis. Wat ik vooral geleerd heb is dat kramen in het ziekenhuis niet te vergelijken is met  kramen thuis. Bijna altijd hoor ik van gezinnen dat er zo weinig aandacht was, maar ik weet nu dat het niet anders kan. Wat ik ook weet is dat ik helemaal op mijn plek ben als kraamverzorgende thuis. Het is een wereld van verschil.