Piepklein Groot Wonder

Prachtige woning in bosrijke omgeving. Een bijna doodlopende straat. Niet ver bij mij vandaan maar nog nooit was ik in deze buurt geweest. Ik mocht er binnen kijken, een eerste kindje geboren. Natuurlijk wist ik dat dit pasgeboren meisje nog in het ziekenhuis was en dat ik alleen een paar uur moederzorg zal verlenen. Maar bij binnenkomst zie ik een prachtige wieg in de kamer, felicitatiekaarten als slinger er omheen en een prachtige foto van de baby in de wieg , hoe welkom kan je zijn! Gaandeweg hoor ik de geschiedenis, zie ik op het aanrecht een levensgrote foto met daarbij een rouwkaart…… er is hier veel gebeurd! Boven tref ik de kraamvrouw, met een overproductie aan moedermelk kolft zij meer dan het kleine mensje aan kan maar wat zo essentieel is voor de groei en welzijn van dit kindje. 1940 gram, hoe mini kan het zijn, met 37+2 weken geboren dus in vakterm dysmatuur (gewicht niet in overeenstemming met duur zwangerschap). Ik zie in de koelkast al vele volle flesjes staan en we gaan in gesprek. Al bij 30 weken zwanger was er een hoge bloeddruk, enorme hoofdpijn bij aanstaande moeder en zijn er verschillende deskundige/artsen bezocht. Met een “griep” naar huis gestuurd vanuit het ziekenhuis maar wel met wekelijkse controle afspraken bij de verloskundige. In dezelfde tijd ging het steeds slechter met vader van de aanstaande vader en amper 2 weken voor de geboorte van zijn eerste kleinkind was zijn strijd gestreden en moest dit gezin definitief afscheid nemen van “opa”, helaas heeft hij zijn eerste kleinkind niet meer in zijn armen mogen houden. Wat een verdriet. Maar gaandeweg ervaar ik vooral dankbaarheid voor het nieuwe leven maar toch ook boosheid/onbegrip over het niet adequate handelen van de deskundigen in de laatste weken zwangerschap want achteraf (wat weten we dan toch veel) bleek dat het kleine mensje vanaf 30 weken niet meer gegroeid was, want haar geboortegewicht was in overeenstemming met een 30 weken zwangerschap. Aanstaande moeder was op de dag van bevalling nog op fiets naar verloskundige gegaan, bleek eiwitten in haar urine te hebben en torenhoge bloeddruk ; levensgevaarlijk voor moeder EN kind. Spoedopname ziekenhuis was het gevolg en die avond werd de aanstaande moeder heel heel heel erg ziek en moest de bevalling ingeleid worden. Wat een spannende uren. Goddank werd er een piepklein maar prachtig gezond meisje geboren, was moeder nog erg ziek maar dankzij medicatie snel in staat om af te kolven. Na paar dagen mocht zij naar huis maar moest baby nog blijven. Op de 7e dag kwam ik in beeld, er was dus al veel gebeurd. Rust, vertrouwen en een luisterend oor zijn dan de sleutelwoorden en een beetje verwennen zoals we gewend zijn te doen in een kraamweek. Geen opa’s (ook haar vader was jaar geleden plotseling veel te jong overleden) maar wel enorm trotse oma’s die met raad en daad bijstonden en daar tussendoor liep ik met mijn kennis en adviezen. Op dag 9 hoorden wij dat het kleine meisje die avond uit de couveuse al naar een wiegje mocht, namen wij (voorlopig) afscheid, had ik voor hen nog twee prachtige handsfree kolven kunnen regelen, een grote pan soep op het fornuis en ovenschotel voor komende dagen.

Groot was de verrassing toen ik de volgende dag hoorde dat het zo goed ging dat op dag 11 het kleine meisje naar huis toe mocht, de vraag werd gesteld of ik weer wilde komen. Ondertussen had ik er een tweede korte zorg bij gekregen maar dat hield mij niet tegen om toch Ja te zeggen op het verzoek en mocht ik hen toch nog een paar “normale” kraamdagen geven. Het kleine meisje was 2000 gram, niet eerder mocht ik bij zo’n klein mensje kramen. De dagen erna groeide zij goed, een hongerig en gretige baby en zo hoort het ook. Wie en wat nu de oorzaak was van de gemaakte inschattingsfouten tijdens de laatste weken, het viel allemaal een beetje weg. Samen hingen vader en moeder op hun knieën over de wieg en verwonderden zij zich over dit Prachtige Grote Wonder. De dagen daarna hoor ik dat het steeds beter gaat en mag ik zelf weer volop genieten van mijn eigen (klein)kinderen. Ik besef weer dat het leven niet vanzelfsprekend is en elk nieuw leven een groot geschenk.